ใบยาเวอร์จิเนีย เป็นใบยาประเภทบ่มไอร้อน สายพันธุ์มาจากอเมริกา แต่ลักษณะเฉพาะของใบยาแห้งจะแตกต่างตรงที่ มีกลิ่นเหมือนกับน้ำผึ้งเป็นลักษณะเด่น ปลูกมากบริเวณจังหวัดเชียงใหม่ เชียงราย พะเยา แพร่ น่าน และมีการปลูกที่หนองคาย นครพนม บางส่วน
การปลูกใบยาสูบเวอร์ยิเนียจะเริ่มจากการเพาะต้นกล้า เป็นเวลา 40 วัน แล้วปลูกในไร่ 60 วัน จึงเริ่มเก็บใบยาใบแรก แล้วจึงเก็บไปเรื่อยๆ จนหมดต้น เก็บทุก 5-7 วัน ครั้งละ 3-4 ใบ แต่ละต้นเก็บใบได้ 7-8 ครั้ง ซึ่งปลูกได้ 2,200-2,500 ต้นต่อไร่
 
การเก็บเกี่ยวใบยาชนิดนี้ จะเริ่มเก็บเมื่อปลายและขอบใบเริ่มเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นเหลือง โดยใบยาจะเริ่มสุกแก่ จากส่วนโคนต้นไปยอด เส้นกลางใบมีสีขาว ผิวใบหยาบ ขรุขระ มีจุดตกกระบางๆ ริมใบบางส่วนมีรอยย่น ปลายใบตก เนื้อใบยืดหยุ่น ไม่หักง่าย มียางน้อย ก้านใบทำมุมกับลำต้นกว้างขึ้น เปราะและหักจากลำต้นได้ง่าย โดยลักษณะใบจะอ่อนโค้งลงพื้น
ช่วงการเก็บใบยาที่เหมาะสมคือ เวลาเช้า เพราะเมื่อโดนแดดจัดๆ ใบยาจะสร้างสารเหนียวออกมา ทำให้เก็บยาก และนอกจากนี้ แสงแดดยังหลอกตาให้เห็นเป็นสีเหลืองได้อีกด้วย โดยใบยาสูบเวอร์ยีเนียที่ดีควรมีสีเหลืองอมส้ม

การบ่มใบยาสูบเวอร์ยิเนียด้วยไอร้อน โดยการสร้างโรงบ่มที่ควบคุมอุณหภูมิและความชื้นได้ โรงบ่มแบบเก่าใช้อิฐมอญฉาบปูน ซึ่งใช้อยู่ทั่วไปและถือเป็นแบบมาตรฐาน หรือใช้ผนังซีเมนต์บล็อก ในส่วนหลังคาใช้สังกะสี และมีราวไม้ซึ่งทำด้วยไม้เนื้อแข็ง มีช่องระบายอากาศเป็นจั่วบนยอดหลังคาและเป็นช่องหน้าต่างที่ฐานของโรงบ่มมี 2 ประตู หน้าและหลัง บางโรงบ่มทำประตู 2 ชั้นสำหรับดูปรอทและมีหน้าต่างอยู่ประมาณกึ่งกลางของความสูงของโรงบ่มทั้ง 2 ข้าง สำหรับดูสีและความแห้งของใบ โดยอาจทำเป็นชั้น ชั้นในเป็นกระจก เพื่อป้องกันการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิและความชื้น

หลังจากบ่มยาสูบได้ที่ตามต้องการแล้ว จึงนำมาคัดเป็นใบๆ เพื่อกำหนดชั้นมาตรฐาน แล้วจึงนำใบยามาอัดรวมเป็นห่อตามลักษณะชั้น แล้วห่อหุ้มด้วยกระสอบป่าน พร้อมขายต่อให้โรงงานยาสูบต่อไป